Αυτή τη φορά καλεσμένος του Djole ήταν ένας «πράσινος» υπερπρωταθλητής της πορτοκαλί «θεάς»: ο μεγάλος Δημήτρης Διαμαντίδης.
Σπουδαστές Προπονητικής, Φυσικοθεραπείας, Αθλητικής Δημοσιογραφίας και Sports Management από τα παραρτήματα της σχολής σε Αθήνα και Πειραιά κατέκλυσαν την αίθουσα εκδηλώσεων του Aegean College στην οδό Πανεπιστημίου 17 για να ακούσουν τον Δημήτρη να μιλάει για την πορεία του στο ελληνικό μπάσκετ και τις προκλήσεις του επαγγελματικού αθλητισμού στο υψηλότερο επίπεδο.
Οι σπουδαστές του ΙΕΚ ΟΜΗΡΟΣ υποδέχθηκαν τον μεγάλο μπασκετμπολίστα προβάλλοντας ένα συγκινητικό video με τις μεγαλύτερες στιγμές της πλούσιας καριέρας του, ενώ στο τέλος της εκδήλωσης απονεμήθηκε τιμητική πλακέτα για την προσφορά του στο ελληνικό μπάσκετ.
Καθόλη τη διάρκεια του σεμιναρίου οι σπουδαστές, ειδικά εκείνοι της Αθλητικής Δημοσιογραφίας, συμμετείχαν ενεργά υποβάλλοντας ενδιαφέρουσες ερωτήσεις στον εξαιρετικό καλεσμένο του Πρέντραγκ Τζόρτζεβιτς.
Στο τέλος της εκδήλωσης ο Τζόλε υποσχέθηκε έναν ακόμα καλεσμένο-έκπληξη για το επόμενο σεμινάριο!
—Τι απάντησε στις ερωτήσεις των σπουδαστών Αθλητικής Δημοσιογραφίας
Ο πάλαι ποτέ αρχηγός του Παναθηναϊκού είχε πολλά να πει στους φοιτητές του ΙΕΚ Όμηρος, ενώ ήταν διατεθειμένος να απαντήσει σε όλες τις ερωτήσεις που δέχθηκε από τους σπουδαστές Αθλητικής Δημοσιογραφίας. Στάθηκε στα πρώτα χρόνια της καριέρας του, τη δύσκολη προσαρμογή στην Αθήνα, τα όσα του είπε ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς προκειμένου να υπογράψει στους «πράσινους» το 2004, την απόφασή του να μην πάει ποτέ στο ΝΒΑ, το «γιατί» αποσύρθηκε από την Εθνική σε ηλικία 31 ετών, όπως επίσης και για το παιχνίδι που θα ήθελε να παίξει ξανά…
Για τα πρώτα χρόνια: «Τα πράγματα στην επαρχία είναι δύσκολα για ένα παιδί. Με πίστεψε ένας άνθρωπος ο Κώστας Πιλαφίδης, αλλά ήταν δύσκολη η προσαρμογή στη Θεσσαλονίκη πηγαίνοντας από την Καστοριά στον Ηρακλή. Ήθελα μια μικρή αφορμή να δείξω το ταλέντο μου και το κατάφερα αυτό βήμα-βήμα. Δεν υπάρχουν μυστικά, πρέπει να δουλεύεις ακόμα και όταν δεν έχεις προπόνηση».
Για την υπογραφή του στον Παναθηναϊκό: «Ήρθε η πρόταση του Παναθηναϊκού το 2004. Είχα ενδοιασμούς αν θα τα πάω καλά, ωστόσο τα πάντα έγιναν ξεκάθαρα στο μυαλό μου όταν μίλησα με τον Ομπράντοβιτς. Τον είχα δει στην τηλεόραση για τον τρόπο με τον οποίο κοουτσάριζε και φοβήθηκα λίγο. Μου ζήτησε να μπω κατευθείαν στα βαθιά, ενώ με βοήθησε ο Χατζηβρέττας για να εγκλιματιστώ στην Αθήνα. Έμενε από πάνω μου. Εγώ στον 2ο όροφο και εκείνος στον 3ο».
Για τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς: «Είναι το νούμερο 1. Έχει όλο το πακέτο και γνωρίζει καλά πώς να προετοιμάζει την ομάδα και τι να κάνει όταν δεν πάει καλά. Είναι ωραίος άνθρωπος, του αρέσουν τα απλά πράγματα, η Ελλάδα, τα μπουζούκια, το καλό φαγητό και το κρασί. Κάποια στιγμή και ως αρχηγός της ομάδας που ήμουν, είχε γυρίσει και μου είχε πει: ‘Θέλω να μου πεις τι ώρα θα γυρίσετε’. Του απαντάω ‘στις 3’ και λέει ‘εντάξει’. Απλούστατα, ο Ομπράντοβιτς ήθελε να ξέρει που είσαι και τι ώρα θα γυρίσεις».
Για τα νέα παιδιά: «Θα πρέπει τα νέα παιδιά να παίζουν σε μικρές ομάδες για να έχουν παραστάσεις πρώτα και μετά να πάνε σε μεγάλη ομάδα. Είναι δικαιολογία ότι δεν παίζουν τα ταλέντα. Πρέπει να δουλέψουν και στη συνέχεια να πάρουν χρόνο και ευκαιρίες.. Το οικονομικό κομμάτι ίσως και οι ατζέντηδες έχουν αλλάξει το τοπίο στο ευρωπαϊκό μπάσκετ. Και αυτό παίζει ρόλο στο γεγονός ότι δεν βλέπουμε νέα παιδιά. Αν δεν αντέχουν την δουλειά και την πίεση τότε δεν θα μπορούν να παίξουν το υψηλότερο επίπεδο. Εγώ δεν είχα κινητό όταν ξεκίνησα, ενώ τώρα η κόρη μου το παίζει τα δάχτυλα. Άλλες οι εποχές όταν ξεκίνησα εγώ. Τα νέα παιδιά θα πρέπει να είναι ταπεινά, αποφασισμένα και προσηλωμένα».
Για τα ντέρμπι με τον Ολυμπιακό: «Δεν μου έχουν λείψει τα ντέρμπι. Τα έζησα. Μακάρι να υπήρχαν οπαδοί και από τις δύο ομάδες στο γήπεδο αλλά είναι δύσκολο. Ελπίζω να το ζήσουν τα παιδιά μας και αυτό είναι κάτι στο οποίο πρέπει να δουλέψουμε κ εμείς. Έπαθα ανοσία από κάποια στιγμή και δεν μου έκανε εντύπωση όταν με έβριζαν στο ΣΕΦ. Δεν ένιωθα κάτι. Πρέπει να μάθουμε τα μικρά παιδιά στο σωστό τρόπο συμπεριφοράς.»
Για τη μετάβαση από τα παρκέ στη… σύνταξη: «Θέλει τον χρόνο του! Το βίωσα λίγο δύσκολα, αλλά πλέον είμαι πιο κοντά στην οικογένεια μου. Στην πορεία έβαλα και άλλα πράγματα στην ζωή μου, όπως για παράδειγμα το ότι συνεργάζομαι με τον Παπαλουκά. Δεν είναι εύκολο να περάσεις στο επόμενο στάδιο».
Για Παύλο και Θανάση Γιαννακόπουλο: «Είναι η μόνη οικογένεια που βρέθηκε δίπλα σε έναν σύλλογο τόσα χρόνια. Πραγματικά μεγάλη η προσφορά τους και όχι μόνο στο μπάσκετ».
Για τον λόγο που δεν πήγε ποτέ στο ΝΒΑ: «Έκανα αυτό που ήθελα και γι’ αυτό δεν υπήρχε σκέψη για το ΝΒΑ».
Για το αν παίζει τώρα μπάσκετ: «Αυτή τη στιγμή προτιμώ να παίζω Μπιτς Βόλεϊ παρά μπάσκετ».
Για Σπανούλη και Παπαλουκά: «Και οι 3 ξεκινήσαμε από ομάδες που μας έδωσαν χρόνο συμμετοχής. Ο Βασίλης λατρεύει το μπάσκετ, δουλεύει πάρα πολύ και είναι πρότυπο! Μας έκανε εντύπωση πόσο πολύ αγαπάει αυτό που κάνει και θέλει να είναι νικητής. Ο Παπαλουκάς όταν πήγε στην ΤΣΣΚΑ δεν ήταν στην καλύτερη φάση του, αλλά στη συνέχεια έκανε το ‘μπαμ’. Είχαμε μια φουρνιά παικτών με καλούς χαρακτήρες, οι οποίοι αποδέχτηκαν τους ρόλους τους στην Εθνική ομάδα».
Για το πρόωρο «αντίο» του από την Εθνική ομάδα το 2010: «Δεν μετάνιωσα που έφυγα από την Εθνική ομάδα. Σκέφτηκα αρκετά πράγματα, αλλά ο λόγος ήταν απλός. Στα 31 μου και ύστερα από κάποια στιγμή ήθελα να παίξω καλό μπάσκετ με την ομάδα μου».
Για το ποιο παιχνίδι ήθελε να παίξει ξανά: «Θα ήθελα να ξαναπαίξω τον τελικό του Μουντομπάσκετ 2006 απέναντι στην Ισπανία. Ήταν ο τρόπος που χάσαμε το ματς. Δεν διαχειριστήκαμε τη νίκη επί των ΗΠΑ. Είχαμε αδειάσει…»
Για τον Άρη της δεκαετίας του ’80: «Μέχρι και η θεία μου ήξερε τον Σούμποτιτς».
Για το ποια ομάδα ήταν η πιο πλήρης: «Ο Παναθηναϊκός του 2009».
Για τους Γκαρμπαχόσα-Κιριλένκο που είναι πρόεδροι στις ομοσπονδίες των χωρών του και αν θα έκανε και εκείνος κάτι αντίστοιχο: «Το θέμα είναι αυτός που θα αναλάβει να πλαισιώνεται από ανθρώπους που ξέρουν… Τα πράγματα είναι επαγγελματικά αλλά χρειάζονται και οι τεχνοκράτες. Εύχομαι να γίνει ότι καλύτερο για το ελληνικό μπάσκετ. Ας σκεφτούν τι πρέπει να γίνει αυτοί που ξέρουν. Εγώ δεν το γνωρίζω το συγκεκριμένο κομμάτι… Είχα μια συζήτηση πριν χρόνια αλλά δεν κατέληξε πουθενά».
Για το τι θα έκανε αν δεν ήταν το μπάσκετ στην ζωή του: «Δεν προσπάθησα να σπουδάσω. Αν ήθελα θα το είχα κάνει. Όμως είχα στρέψει την προσοχή μου στον μπάσκετ. Δόξα τω Θεώ».
